کرونا تهدیدِ “فراگیر” فرصتِ “صلحِ عالمگیر”
امروزه در اوج پیشرفتهای علم و تکنولوژی بشری، کرونا، که یک بیماری ویروسی شدیدا مسری است ، بعنوان تهدیدی جدّی، سلامتی و جان همه انسانهای کره زمین را به مخاطره أفکنده است.
کرونا مرز نمیداند، ملیت و نژاد نمیشناسد ،
به پیر وجوان، بزرگ و کوچک، غنی و فقیر، زورمند و ضعیف و سالم و بیمار رحم نمیکند و به سرعت در بخش أعظمی از نقاط جهان در حال گسترش و افزایش است.
اگر جامعه جهانی را به یک پیکره ی واحد تشبیه کنیم*،
ویروس کرونا همچون سلولی بدخیم و مهاجم از نقطه ای از این پیکره عظیم سر بر آورده و با قدرت تکثیر زیاد، سریع و باورنکردنی بسرعت در حال گسترش در کالبدِ جامعه انسانی است و کابوس انتشار سریع و مرگ قریب الوقوع ناشی از آن خیمه ی سنگینی از ترس،
زیان یا ورشکستگی بر بنگاه های کوچک و بزرگ اقتصادی
و نا أمنی فزاینده از بیم کشتار سنگین نفوس را بر جوامع انسانی ایجاد کرده است.
در شرایط مشابهی که فردی به سرطان مبتلا شده و خود و خانواده و اطرافیانش در ترس و اضطراب و نا أمنی ناشی از آن غوطه ور است علم امروز بموازات و همزمان با اقدامات درمانی لازم میداند با نگرش همه جانبه و کل نگر ، همه ابعاد موثر و شریک در تأمین و ارتقاء سلامتی در معرض خطر افتاده را بصورت هماهنگ و همگرا تقویت نماید.
با این فرض میتوان و باید امروز را روز حمایت و تسکین جامعه بشری در برابر این معضل پیچیده و خطرناک دانست.
معضلی که اگر نگوییم بدتر و ویرانگرتر از سرطان در یک کالبد انسانی است بواقع چیزی از خطرات و حساسیتهای آن در یک جامعه انسانی کم ندارد.
اینک بجز انجام اقدامات پیشگیرانه و کنترلی در جهت جلوگیری از گسترش و انتشار بیش از پیش این ویروس خطرناک، راههای نرفته ای وجود دارد که بهتر است به آن اندیشیده شود و تمهیدات لازم برای پیمودن آن مهیا شود.
همانگونه که “خرد جمعی” هیچگاه راه به خطا و بیراهه نمیبرد،
امروزه همگان شاهدیم که همه انسانهای منصف و حق باور نه تنها در خلوت بندگی خود که در مجامع عظیم دینی و مذهبی بدون توجه به نژاد،رنگ، قوم و قبیله ، دین و گرایشهای اعتقادی و مذهبی رو به قبله ی وحدانیت و یکتایی آورده و دست دعا و طلب به درگاه بی نیاز و توانای علیم و آگاه او دراز کرده اند.
از سویدای دل و عمق عجز و نیاز او را میخوانند و ضمن اعتراف به کوتاهی ها و قصور در برابر عظمت خالق بی همتا و درخواست بخشش، او را با صفات رحمت و مهربانی اش میخوانند،
در واقع این امر نشان از این حقیقت میدهد که همگان باید این موضوع را سرلوحه ی خود در همه ارکان زندگی فردی، اجتماعی خود قرار دهیم.
به بیان دیگر،امروز قاطبه جامعه جهانی به داروی بی بدیل صلح و آشتی، مودت و دوستی و همدلی و همراهی بیش از هر زمان دیگری نیازمند بوده و قطعا در سایه این برابری، همدلی و صلح گسترده جهانی است که میتوان شاهد پر عطوفت و مهربانی بی انتها و گسترده الهی را در آغوش کشید.
با این توصیف؛
امروز، روز شنیدن غصه غمدیدگان است.
امروز، روز شنیده شدن فریاد مظلومان است.
امروز روز حمایت و کمک به نیازمندان است
امروز ، روز یاری بیماران ناتوان و دردمند است.
امروز ، روز درک رنج عمیق بشریت تحت ظلم و بیعدالتی است.
امروز روز تجدید نظر کردن ظالمان و ستمگران در تعدی و ظلم روز افزون به بشریت است.
امروز روز فریاد همدلی و صلح است.
امروز روز نجات بشریت دردمند از گرفتاریها و مشکلات است.
امروز میتواند و باید روز حمایت جهانی باشد!
امروز روز میلاد مسیح همیشه زنده و جاوید اسلام است.
امروز روز هدایت آسمانی است.
امروز روز کسی است که “کشتی نجاتبخش “لقب گرفته
و “چراغ درخشان هدایت” برازنده نام اوست!
امروز روز مهربانی همگانی است!
امروز روز رحمت و بخشش جهانی است!
امروز روز فریاد همدلی و صلح است!
امروز روز مقاومت و زیر بار ظلم و زور نرفتن است!
روز نپذیرفتن ننگ و عار زندگی با ظلم و ستم
امروز روز شنیدن فریاد مظلومان و ستمدیدگان است!
و در یک کلام؛
امروز روز ولادت حسین ابن علی علیه السلام است.
*بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
رودکی
